Nieuws
Het toernooidebut
Met tot nu toe alleen Fun-Best-ervaring in mijn sporttas had ik me over laten halen eens te gaan badmintonnen buiten de gemeentegrens. Dus stonden zondagochtend nog voor half acht onze gelegenheidsteam-captain Gerard en zijn copiloot Renate luid toeterend voor de deur (bewoners van Salderes: alsnog sorry!). Het vroege tijdstip was noodzakelijk vanwege eerdere ervaringen met verslapen en verkeerde sporthallen of zoiets. Na het ophalen van Jackelien spoedden wij ons naar Breda.
Aangekomen op racketcentrum Breda was er ruimschoots tijd om een plan de campagne op te stellen dat naar een droomfinale van twee Alouette-teams moest leiden. Het andere team had de eerste tactische zet al gedaan door zich in te schrijven als Recreatie team Alouette 2 om vanuit die underdogpositie keihard te kunnen toeslaan. Ze kwamen zelfs met twee auto's om alle prijzen mee naar huis te kunnen nemen. De droomfinale zou meer droom dan finale worden maar nu loop ik wat op de zaken vooruit.
Opgewarmd door koffie en sigaretten begonnen we om stipt 9 uur aan de eerste confrontatie van de dag. Een wedstrijd bestond uit een herendubbel, een damesdubbel en twee mixen waarbij iedere partij uit twee sets bestond met een telling tot maximaal 21. Per gewonnen set een punt, dus maximaal 8 punten te veroveren per tegenstander.
We begonnen voortvarend maar laten we eerlijk zijn, we maakten geen schijn van kans. We waren te gast bij BC Nivo maar het had beter BC Nivoverschil kunnen heten. Met de prettige gedachte dat het de rest van de dag zeker niet slechter zou kunnen gaan sloten we het wedstrijdformulier met 0-8.
Het tweede team had intussen alweer een briljante tactische move gemaakt door in de eerste wedstrijd weliswaar de broodnodige punten te pakken maar zorgvuldig een favorietenrol te ontlopen. 5-3.
Op de tweede wedstrijd waren we beter voorbereid. In de eerste wedstrijd hadden we ontdekt, het programmaboekje had verzuimd dit te melden, dat het een zogenaamd handicaptoernooi betrof, dat wil zeggen dat ze het dak aan een kant van de baan schuin af hadden laten lopen. Dat resulteert in een shuttlehoogteperceptie die afhankelijk is van je positie op de baan, terwijl de tegenstander belemmert wordt om een hoge clear te spelen. In de tweede set zijn de handicaps omgekeerd. Ter verhoging van de feestvreugde hadden ze over de lengte van de banen staalkabels gespannen die op cruciale momenten de shuttle als een dood vogeltje naar beneden deden vallen. Chantal van team 2 is na een dergelijke sudden death bij 19-19 nooit meer goed in haar spel kunnen komen ondanks de opbeurende woorden van haar teamgenoten Judith, Marcel en Jeroen.
De derde en laatste wedstrijd in onze poule verloren we met 0-8. Op het wedstrijdformulier was jammer genoeg geen ruimte om te vermelden "maar er had meer ingezeten" dus bij deze.
Het tweede team had zich inmiddels in een voor hen gunstige plaatsing voor de kruisfinales gemanoeuvreerd, wij werden echter naar baan 16 in de verste hoek van de hal tussen de sportattributen verbannen om voor de troostprijzen te gaan strijden. Je zou verwachten dat je als laatste in de poule bij andere kneusjes wordt ingedeeld maar de tegenstander was van verbazingwekkend hoog niveau. Met name de heren smashten de veren uit de nylon shuttles. De teleurstelling over deze 0-8 afstraffing werd nog versterkt toen bleek dat de atletische jongeman uit het andere team die verblindende looks combineerde met grote knuffelbereidheid voor onze vrijgezelle dames bij nadere kennismaking toch niet zoveel voor dames voelde, als je begrijpt wat ik bedoel.
In de vijfde wedstrijd om de laatste en voorlaatste plaats konden we onze mentale weerbaarheid en fysieke conditie goed benutten. In spannende partijen wisten we hier wederom drie punten weg te slepen. Al met al had iedereen 20 sets gespeeld dus de laatste toeter om kwart voor zes kwam niet helemaal ongelegen.
De prijsuitreiking in de kantine kende twee verrassingen. Allereerst was team 2 op een toch wel teleurstellende 8e plaats geeindigd en waren wij tegen alle verwachtingen in 11e geworden. Waarom niet 12e en daarmee laatste weten we eigenlijk nog steeds niet precies. Jammer dat we niet in de prijzen vielen: wie wil er nou geen waxinelichtjeshouder winnen.
Met een drukke werkweek voor de boeg hadden we geen zin om ons in het Bredase nachtleven te storten dus reden we regelrecht naar onze sponsor Il Gusto voor een evaluatie van de dag. Iedereen vond het een mooie toernooi-opzet waarbij we allemaal de hele dag door gezellig hebben kunnen badmintonnen.
Gerard heeft de hele dag druk geflyerd om te zorgen dat we een aantal van deze leuke tegenstanders op ons eigen Fun-Best toernooi mogen begroeten.
Daarmee was het hoog tijd om van een finale te gaan dromen.